ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Οι παρακάτω σκέψεις προέκυψαν με αφορμή επιστολή που έφτασε στο «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ». 

γράφει ο Reporto

Πρόκειται για επιστολή πρώην στρατιωτικού τον οποίο όλοι μας εκτιμούμε βαθύτατα και υποκλινόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη στην ζωντανή του ιστορία και τις παρακαταθήκες του.

Σημασία δεν έχουν τα ονόματα και οι ταυτότητες.

Αλλά η επιδίωξή μας να βγαίνουμε όλοι μας σοφότεροι από αυτό το διάλογο που εκ των πραγμάτων ανακύπτει στην Ελληνική κοινωνία, και ενδεχομένως αντιδιαστέλλεται πολλές φορές, και με τις μνήμες μας, και με τις αξίες μας, αλλά και με την αγάπη μας για την ουσία της δημοκρατίας.

Το περιεχόμενο της επιστολής είναι το κάτωθι. 

Το παραθέτω αυτούσιο, δηλώνοντας προκαταβολικά ότι οι προσωπικές μου σκέψεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ...


Συνιστούν προβληματισμό, ενδεχομένως και αγωνία. Φυσικά δεν διεκδικούν το αλάθητο. Ωστόσο φιλοδοξούν μέσα στο γενικότερο προβληματισμό να συμβάλλουν στην καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση μιας γενικευμένης και πολυεπίπεδης, καλά οργανωμένης και συντονισμένης επίθεσης σε βάρος της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Ξέρουμε ίσως την αρχή αυτής της επίθεσης, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη το σχεδιασμό για την εξέλιξη ή το τέλος της. 

Με αυτή την έννοια, και χωρίς αφορισμούς και προαποφασισμένα, αυτό που έχει σημασία είναι ο Ελληνισμός στο σύνολό του να επαγρυπνεί και να είναι έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα.

Τα όποια λάθη μας, θα είμαστε όλοι εδώ για να τα διορθώσουμε. Την ενδεχόμενη ολιγωρία μας, δε θα μας τη συγχωρήσουν τα παιδιά μας. 

Παραθέτω λοιπόν την επιστολή με δεδομένη την απόλυτη και ανεπιφύλακτη εκτίμησή μου στο πρόσωπο του συντάκτη, αλλά και τις σκέψεις μου απέναντι σ ένα πρόβλημα που είδαμε μεν τον τρόπο με τον οποίο φρόντισαν να εκδηλωθεί, αλλά κανείς μας δεν μπορεί να προδιαγράψει το μέγεθος της όποιας οδυνηρής του κατάληξης.

«Διαφωνώ ριζικά με την , καθ οιονδήποτε τρόπον εμπλοκή των Στρατιωτικών στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αν συμβεί αυτό τότε αρχίζει η κατρακύλα και το πιο πιθανόν είναι να λοιδoρηθουν εκ νέου οι Ένοπλες Δυνάμεις. Ας αφήσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις απερίσπαστες στο έργο τους και φυσικά η Πολιτική Ηγεσία έχει βαρύτατη ευθύνη γι αυτές τις ενέργειες, Το είχαμε επισημαίνει από την αρχή. Η επίθεση στις ένοπλες δυνάμεις με την κατάργηση των αυτοκινήτων των Ταξιάρχων [τα σαβαραλιασμένα ΝΙΣΣΑΝ] και η φορολόγηση των πτητικών επιδομάτων ήταν λάθος. Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν συνδικαλίζονται. Είναι συνταγματική σοφή πρόνοια, Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν Ηγεσία η οποία έχει και την ευθύνη να τις προστατεύσει. Αν υπάρχει διαφωνία η ηγεσία παραιτείται. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και πρέπει να προσέξουν πολύ τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να μην παρασυρθούν σε λάθος ενέργειες, όσο και αν η Πολιτική Ηγεσία τους έχει ενοχλήσει. Το έχει πληρώσει σοβαρά ο τόπος. Το έγκλημα της απώλειας της μισής Κύπρου για το οποίον έγινε η χούντα του 67, είναι παρόν.»

Σχολιάζοντας τα  παραπάνω, θα ήθελα να εκθέσω τον εξής προβληματισμό:

Πρόκειται ίσως για σκέψεις που αφορούν στην ανάγκη ενότητας και συναντίληψης στα κορυφαία και ουσιαστικά, ανάμεσα στο λαό και τις ένοπλες δυνάμεις του τόπου.

Πρόκειται ακόμη για μια πικρή διαπίστωση, που θέλει να θυμάται πως όσες φορές και όπου γης οι ένοπλες δυνάμεις χρησιμοποιήθηκαν για να καταλυθεί η δημοκρατία και να χτυπηθούν τα πολιτικά δικαιώματα των λαών, η αντικειμενική βάση πάνω στην οποία πάτησαν και καρποφόρησαν αυτές οι επιδιώξεις, ήταν η τεχνητή αποκοπή τους από τη μαχόμενη κοινωνία και η περιχαράκωσή τους στο ανεξέλεγκτο, το άκριτο, στο χωρίς αρχές άτολμο της υποταγής τους στις καταχρηστικές με βάση το Σύνταγμα και το ρόλο τους οδηγίες των πολιτικών ή και των φυσικών τους ηγεσιών.


Πρόκειται τέλος για την ανάγκη να τολμήσουμε να αποσαφηνίσουμε την ουσία και το περιεχόμενο ορισμένων εννοιών, οι οποίες όσο μένουν κενό γράμμα στην πολιτική σκέψη, τόσο θα κακοποιούνται και καταχρηστικά θα βιάζονται από τους κάθε λογής ευκαιριακούς επιβήτορες. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν χωρίς να διεκδικούμε το αλάθητο στη σκέψη, αλλά και με περισσή περίσκεψη να προσεγγίσουμε κάποιες από αυτές.

1. ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: 

Ανεπίτρεπτο ολίσθημα. Συνδικαλισμός σημαίνει διχασμός. Σημαίνει ανάπτυξη φυγόκεντρης πολιτικής κουλτούρας στις γραμμές τους. Σημαίνει αποδυνάμωση της συνοχής. Σημαίνει διάλυση.

2. ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ: 

Ανεπίτρεπτο. Τόσο ανεπίτρεπτο όσο ανεπίτρεπτο είναι και το εκάστοτε συγκυριακό ή μη πολιτικό γίγνεσθαι, να παρεμβαίνει παραμορφωτικά στο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, στο Συνταγματικό τους καθήκον, στην Εθνική τους αποστολή, και στον επιβεβλημένο εκ των πραγμάτων επιχειρησιακό σχεδιασμό τους.

Οι ένοπλες δυνάμεις, πρέπει να αποτελούν το αποκούμπι της λαϊκής αυτοπεποίθησης, και αυτό θα συμβαίνει όσο ο Ελληνικός λαός θα αισθάνεται ότι το ύψιστο εθνικό τους καθήκον θα επιτελείται απερίσπαστα και ανεπηρέαστα από τις πολιτικές σκοπιμότητες των πολιτικών τους προϊσταμένων. 

Δικαιούμαι να θέλω ως πολίτης και να επιβάλω ως πολιτικός την υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας μου. Δεν δικαιούμαι όμως να επιβάλω στη στρατιωτική ηγεσία να μη ναρκοθετήσει την ενδεδειγμένη περιοχή αν η ίδια κρίνει πως αυτό επιχειρησιακά είναι επιβεβλημένο. Αν οι ρόλοι δεν είναι διακριτοί, τότε το επιχειρησιακό καθήκον χάνεται και αλλοτριώνεται σε μια επάλληλη και αδιέξοδη και πάντως εγκληματική και ζημιογόνα ευθυνοφοβία.

3. ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ «ΕΠΙΘΕΣΗ» ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ??? 

Αναμφισβήτητα ΝΑΙ. Κι αυτή η επίθεση δεν αφορά σε ζητήματα δευτερεύουσας και τριτεύουσας σημασίας. Ή αν θέλετε αυτά - στο βαθμό που υπάρχουν - προκύπτουν στα πλαίσια μιας γνωστής τακτικής που συνίσταται στον εξής συλλογισμό:

"Σε καθηλώνω και σε αδρανοποιώ επί της ουσίας. Σου «πετάω» και δυο τρία προβληματάκια έτσι για να βρίσκονται… Και μόλις τολμήσεις να επιστρατεύσεις στοιχειωδώς την εθνική σου αξιοπρέπεια, και να αντιδράσεις, τότε εγώ ως πολιτική ηγεσία υπεκφεύγω από τα σοβαρά και ουσιαστικά, αναδεικνύω τα τριτεύοντα με τα οποία σκόπιμα σε εμβόλισα, και έτσι σε απαξιώνω, σε συκοφαντώ, σε ευτελίζω, σε τσακίζω". 

Γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδος λοιπόν. Ας μην παρασυρόμαστε από τις μπακάλικες τεχνικές αποπροσανατολισμού που εφαρμόζουν. 

4. ΟΦΕΙΛΕΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ??? 

Φυσικά και οφείλει. Τι γίνεται όμως αν αυτό το προσωπικό ή μερίδα αυτού του προσωπικού θεωρεί εσφαλμένα πως έχει την υποχρέωση να ταυτίζεται άκριτα με εγκληματικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας??? Υπάρχει ένα θέμα.
Τι κάνουν εκείνοι οι αξιωματικοί οι οποίοι δεν επιλέγουν να ταυτιστούν με τις λαθεμένες ή και εγκληματικές ενδεχόμενα επιλογές της πολιτικής ηγεσίας???
Παραιτούνται???
Δηλαδή εγκαταλείπουν τις ένοπλες δυνάμεις στα χέρια των πολιτικών χειροκροτητών???
Και ποια είναι η ευθύνη όλων απέναντι στο Σύνταγμα και στην αδιαπραγμάτευτη αποστολή των ενόπλων δυνάμεων??? Είναι ένα θέμα.

Προφανώς η απάντηση σ αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολη. Καλώς ή κακώς όμως πρέπει να δοθεί. 

Αν αυτή η απάντηση δεν δίνεται εξ ορισμού από τη φυσική ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, τότε την ώρα της κρίσης θα είναι παροπλισμένες, παραδομένες, ανίκανες να επιτελέσουν την εθνική τους αποστολή.

5. ΦΥΣΙΚΑ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΙΔΙΟΤΥΠΗΣ «ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ» ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΕ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. 

Αυτό όμως είναι η μια πλευρά του προβλήματος. Η άλλη πλευρά είναι η ανάγκη να αποσαφηνίσουμε και πάλι ρόλους διακριτούς. Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν μέσα από συγκεκριμένα ερωτήματα:

α) Δικαιούμαστε να ταυτίζουμε το ρόλο των ενόπλων δυνάμεων όταν αυτές καλούνται να καταλύουν το Σύνταγμα με την αυτονόητη και ορκισμένη υποχρέωσή τους να το υπερασπίσουν??? Είναι ένα θέμα… 

β) Αν η Κύπρος παραδόθηκε, αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μιας άκριτης τήρησης εντολών που δόθηκαν και οι οποίες άγγιζαν ευθέως ΚΑΙ το επιχειρησιακό κομμάτι της ευθύνης των ενόπλων δυνάμεων??? Είναι ένα θέμα και αυτό… 

γ) Αν κάποιοι δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν τις επιλογές της «πολιτικής ηγεσίας» θα υπήρχε το κίνημα του ναυτικού και θα δρομολογούνταν διαφορετικές πολιτικές εξελίξεις???
Είναι κι αυτό ένα ακόμη ζήτημα που χρήζει νηφάλιων απαντήσεων...

δ) Άκριτη μη αντίρρηση σε εντολές της πολιτικής ηγεσίας δεν ήταν η προδοσία των Ιμίων???
Πολιτική φυσικά δεν χαράσσουν οι ένοπλες δυνάμεις αλλά η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του τόπου. Ωστόσο, έννοιες όπως «κρίση συνείδησης», «εθνικό καθήκον», «συνταγματική ευθύνη», «συναίσθηση ρόλου και αποστολής» και άλλες.. ποια θέση έχουν ή οφείλουν να έχουν στη συνείδηση και κατά την άσκηση των καθηκόντων της στρατιωτικής ηγεσίας??? Είναι ένα θέμα… 

6. ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΠΟΥ ΤΙΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ. 

Αλλοίμονο αν κάθε ενόχληση ήταν αφορμή αντιδράσεων από αυτό το ευαίσθητο τμήμα του Ελληνικού λαού. Αλλοίμονο… προσωπικά όμως αναρωτιέμαι για τα εξής:

α) Αξίζει τον κόπο άραγε να πέσουμε στην παγίδα, την οποία έντεχνα και ως καρότο χρησιμοποίησε η πολιτική ηγεσία, προκειμένου να εμφανίσει ότι όλο το πρόβλημα των ενόπλων δυνάμεων και των αξιωματικών τους περιορίζεται στις μισθολογικές τους απολαβές???

β) Είμαστε άραγε αντιμέτωποι με μια απλή ενόχληση που θα άξιζε τον κόπο να προσπεραστεί, ή μήπως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολιτικές αποκαθήλωσης των Εθνικών μας προτεραιοτήτων απέναντι στις οποίες οφείλουμε να αντιδράσουμε ΟΛΟΙ και ΑΜΕΣΑ???

γ) Συνιστά απλή ενόχληση η καθήλωση των πιλότων μας στο Αιγαίο ή κάτι για το οποίο αν ο Ελληνικός λαός δεν αντιδράσει σήμερα θα το βρει μπροστά του αύριο με συνέπειες οδυνηρές για το μέλλον του τόπου???

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: 

Όπως και να έχει, κανόνες σ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν. Και όσο δύσκολο είναι να προσπαθεί να τους εφεύρει κανείς, άλλο τόσο δύσκολο και επικίνδυνο είναι να παραβλέψει αρχές και αξίες.

Η διαχείριση των συμπεριφορών σε μια κοινωνία, είναι δύσκολη και λεπτή υπόθεση, ιδιαίτερα όταν άπτεται ευαίσθητων και σύνθετων αιτημάτων που την αφορούν στο σύνολό της.

Ίσως για πολλά πράγματα το να λειτουργήσει κανείς με βάση το ένστικτό του και όχι το θυμικό, αυτό να αποτελεί μια ασφαλή μέθοδο, αν και από πουθενά δεν προκύπτει πως είναι εγγυημένα τα αποτελέσματά της.

Ωστόσο, σε ένα πράγμα νομίζω πως μπορούμε όλοι μηδενός εξαιρουμένου να συμφωνήσουμε, στο βαθμό που εμφορούμαστε από συναισθήματα αγάπης για τη δημοκρατία και αγνού και άδολου πατριωτισμού.

Όσο ο λαός στηρίζει σύσσωμος και με μαχητικότητα τις υγιείς αντιδράσεις των αξιωματικών του Ελληνικού στρατού, στο βαθμό που αυτές εμφορούνται από συναισθήματα εθνικής ευθύνης απέναντι στην αποστολή, το ρόλο του και τις Συνταγματικές επιταγές, τόσο αποθαρρύνονται όχι μόνο οι πρόθυμοι να προβούν σε εκπτώσεις εθνικής ευθύνης αλλά οι κάθε λογής «καλοθελητές» που θα επεδίωκαν να εκτρέψουν τον αγνό και άδολο πατριωτισμό σε ατραπούς επικίνδυνους και ζημιογόνους για τον τόπο. 

Η μεγάλη μας ευθύνη ως προς αυτό, σχεδόν πάντα ταυτίζεται με την μη εγκατάλειψη του υπεύθυνου εθνικού πατριωτικού συναισθήματος στα χέρια εκείνων που επιχειρούν να το καπηλευθούν και να το αποπροσανατολίσουν.

Από αυτή την άποψη, η ευθύνη όλων είναι μεγάλη. 

Είναι ευθύνη όλων ημών που δε δικαιούμαστε να «λερώσουμε» με ακραίες κορώνες τις αντιστάσεις εκείνων των αξιωματικών που αντιστέκονται στην αλλοτρίωση του ρόλου τους και της αποστολης τους…

Είναι όμως και ευθύνη των ίδιων των ένστολων να μην επιτρέψουν από κανέναν τέτοιου είδους καπηλεία.

Ο αγώνας όλων δεν είναι εφήμερος. Έχει συνέχεια, προοπτική και βάθος. 

Ότι θυσιάσουμε σήμερα, θα είναι μια χαμένη ευκαιρία στις απαιτήσεις τις επόμενης μέρας.

Αυτό τον αγώνα για να είναι όμορφος και υπεύθυνος, μόνο το αίσθημα ευθύνης και η αγνότητα μπορεί και πρέπει να τον ανατροφοδοτεί. 
 

Ο ΛΑΟΣ και ο ΣΤΡΑΤΟΣ έχουν υποχρέωση να βαδίζουν ΕΝΩΜΕΝΟΙ στον αγώνα για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.

Όποτε αυτή η αλήθεια παραβιάστηκε, ο τόπος το πλήρωσε με αίμαι δυστυχία.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ