ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ…

Η ΣΚΕΨΗ ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΧΑΒΟΥΖΑ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΠΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ.

Κι αυτή η επιδίωξη αποτελεί στις μέρες μας μια στοχευμένη και απόλυτα συντονισμένη και κατευθυνόμενη πρακτική, ταυτισμένη εν πολλοίς με την καθημερινότητά μας.

Το άρθρο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» είναι ίσως ενδεικτικό αυτής της επιχείρησης, αλλά δε διεκδικεί τη μοναδικότητα στην ύπουλη επίθεση που δεχόμαστε καθημερινά με στόχο την κοινωνική μας συνείδηση.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τα εργαλεία με τα οποία είναι δομημένο, είναι δοκιμασμένα και σε κάθε περίπτωση έχουν κριθεί αποτελεσματικά:
1. Ασχολείσαι με ένα πραγματικό πρόβλημα.
2. Αναδεικνύεις την κορυφαία και εκρηκτική εκδήλωσή του.
3. Επιστρατεύεις τη λογικοφάνεια στις σκέψεις και τα μηνύματα που θα ξεφορτώσεις στην κοινή γνώμη. Και…

ΕΤΟΙΜΗ Η ΝΑΡΚΗ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ...

Τα τσιράκια στο ρόλο του ντελιβερά του ιού της αποβλάκωσης, θα αναλάβουν από κει και πέρα τη λάτζα.

Είναι οι άκριτοι αντιγραφείς της λαγνείας της έκφρασης, που δε συναισθάνονται ότι αναπαράγουν ένα φορτίο δόλιο, επικίνδυνο και βρωμερό. Δύσκολο να διακρίνει κανείς ανάμεσα σ όλους αυτούς, που σταματούν τα όρια της αφέλειας και που ξεκινούν τα όρια της ενσυνείδητης διατεταγμένης υπηρεσίας.

Ας περάσουμε τώρα και στην ουσία του ενδεικτικού παραδείγματος.

1. Ο «τεχνίτης του πολέμου» παραδίδει μαθήματα στρατηγικής.

Σ αυτή την προσπάθεια…

- Αποσιωπά, προφανέστατα σκόπιμα, να μιλήσει με ονοματεπώνυμο για τα εμπόλεμα μέρη. Από μια πρώτη ματιά ο αναγνώστης του άρθρου δεν αντιλαμβάνεται ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΟΙΟΝ πολεμά.

- Ξοδεύει πολύ μελάνι για να «φωτογραφήσει» τους εν δυνάμει «συμμάχους» σ αυτήν την πολεμική σύρραξη, αλλά επιμένει να μη λέει κουβέντα για τους «οχτρούς».

- Αφήνει τη σκέψη του να μεγαλουργήσει οραματιζόμενος μια παρδάλω ντρίμ τιμ, με ηγέτη έναν «σύμμαχο» τραπεζίτη, αν και ακόμα επιμένει να μην ονοματίζει τους αντίπαλους οχτρούς, σ αυτή τη σικέ αντιπαράθεση που γηπεδοποιούν την πολιτική ζωή της χώρας.

2. Ο «τεχνίτης του πολέμου» περνά γρήγορα από τη μαεστρία της στρατηγικής στη μαστοριά της …γαστρονομίας.

Έτσι…

- Δε διστάζει να κάνει λόγο για το εύπεπτο των ιδεολογιών (ωσάν να έχει απέναντί του πολιτικούς που τις σεβάστηκαν)

- Και φυσικά τολμά να λιβανίσει την ανάγκη ταχύτητας στη λήψη των αποφάσεων πιστός στη λογική του «το γοργόν και χάρη έχει».

3. Ο «τεχνίτης του πολέμου» έχει επιτελέσει άψογα το καθήκον του, αφού η διατεταγμένη υπηρεσία προέβλεπε συγκεκριμένα πρωτόκολλα που έπρεπε να τηρηθούν.

Στη βάση λοιπόν αυτής της λογικής…

-Πόλεμος υπάρχει. Αλλά έπρεπε να αποκρυβεί πως ο πόλεμος αυτός είναι ανάμεσα στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ από τη μια – το χειραγωγούμενο, το κατευθυνόμενο, το απολύτως χρησιμοποιούμενο από τα υπερεθνικά κέντρα – και την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ από την άλλη.

ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΑΥΤΟ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΤΟ ΑΠΕΚΡΥΨΕ.

- Στον πόλεμο φυσικά χρησιμοποιείς τους καλύτερους και τους αποτελεσματικότερους. Μόνο που κι εδώ κρύβεται επιμελώς το κεντρικό ζητούμενο της «αποτελεσματικότητας» για την οποία επιχειρεί να κάνει λόγο ο συντάκτης. Τους «δυσάρεστους με τα μπλοκάκια» όμως που υπονοεί, ΔΕ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΧΩΡΑ – όπως ανακριβέστατα ισχυρίζεται. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ηγέτες αποφασισμένους να συγκρουστούν, όχι με το λαό της αλλά μ εκείνους που επιβουλεύονται το μέλλον του. Όχι με την κοινωνία της, αλλά με τη ληστοσυμμορία που αποσκοπεί να τη μεταμορφώσει σε μια μάζα κρεατανθρώπων χωρίς οράματα, ιδανικά και αξιοπρέπεια. Αυτούς λοιπόν τους «δυσάρεστους με τα μπλοκάκια», ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και οι εξωθεσμικοί του αβανταδόροι, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει ως εργαλεία αδίστακτα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας συνολικά.

ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΚΡΥΒΕΙ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

- Ο πόλεμος φυσικά έχει τις δικές του απαιτήσεις στο «πολιτικό διαιτολόγιο». Γι αυτό και πρέπει να καταπίνονται οι ιδεολογίες, ακόμα κι εκείνες που έχουν φροντίσει ήδη να «εκτελέσουν» οι πρωταγωνιστές του προ πολλού. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ είναι πλέον η ενδεδειγμένη ιδεολογία των πρωταγωνιστών στην επιχείρηση της πολιτικής ανασύνταξης. Διότι η παγκόσμια διακυβέρνηση, απαιτεί και στις επιμέρους κοινωνίες τα δικά της ιδεολογικοπολιτικά αποχρωματισμένα ανδρείκελα να κυβερνούν και να χαλιναγωγούν τους λαούς.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΕΙΞΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ.

- Ο πόλεμος προφανέστατα πρέπει να έχει και μια προκαθορισμένη έκβαση. Γι αυτό το λόγο και ο συντάκτης – παρά την ομολογουμένως φιλότιμη προσπάθεια – δεν καταφέρνει να αποκρύψει εν τέλει τους δύο κοινωνικούς πρωταγωνιστές ούτε φυσικά και τους διακριτούς τους ρόλους. Ο ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ είναι ο πολύτιμος «ήρωάς» του τον οποίο θα πρέπει η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα να εμπιστευθεί «χωρίς ταμπού». Αυτός δηλαδή που έβαλε τη χώρα στην κρίση κερδοσκοπώντας ασύδοτα, θα αναλάβει το Θεάρεστο έργο της εξόδου της χώρας από αυτή, συνθλίβοντας την Ελληνική κοινωνία. Ο άλλος του «ήρωας» είναι Ο ΕΧΘΡΟΣ ΛΑΟΣ, ο οποίος συμμετέχοντας σε μια ερμαφρόδιτη ηλεκτρονική διαβούλευση, τονώνει μεν την αυταπάτη του πως κάποιοι ακούν τον καημό του, αλλά ταυτόχρονα καθίσταται και υπαίτιος ανεπίτρεπτων καθυστερήσεων για ένα πολιτικό σύστημα που αγωνιά να ανασυνταχθεί.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΚΤΗ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:

1. Οι ύπουλες πολιτικές, για να είναι αποτελεσματικές έχουν ανάγκη να ταμπουρώνονται πίσω από εύπεπτα φτιασιδωμένες διατυπώσεις.

2. Η άκριτη αναπαραγωγή ανάλογων απόψεων και δημοσιευμάτων, είναι εκ των πραγμάτων το ίδιο ύπουλη και καταδικαστέα. Συνιστά μια στάση στρατευμένη. Μια στάση υποταγμένη. Μια στάση προσκυνημένη στα κελεύσματα των ενορχηστρωτών του βιασμού της κοινωνικής συνείδησης, και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.

3. Ότι δεν απαντά με σαφήνεια στο ερώτημα: «Με ποιόν σύμμαχο και ενάντια σε ποιόν εχθρό», συνιστά κατά κανόνα μια προσπάθεια που επιχειρεί να αλώσει με τρόπο ύπουλο και επικίνδυνο την ψυχή και τη συνείδησή μας.

4. Χρέος και καθήκον όλων στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, είναι να μην παραδώσουμε την ψυχή μας στην απολιτίκ παραπλανητική φιλολογία. Κάθε τέτοια παραχώρηση ισοδυναμεί με μπουζούριασμα της ζωής και του μέλλοντός μας στην πλέον επικίνδυνη πολιτική φυλακή.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ