Ένας κόσμος «βουβουζέλα»

Πολλές είναι εκείνες οι φορές που από φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα και καταστάσεις στις οποίες λίγοι δίνουν σημασία ή ακόμη περισσότεροι τα αντιμετωπίζουν με θυμηδία, μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον. Σε άρθρο στο προηγούμενο τεύχος του Patria, γράφαμε για την μετάλλαξη του ποδόσφαιρου απ' ένα αθλητικό παιγνίδι και κοινωνικό φαινόμενο, σε μια εκχυδαϊσμένη και άρτια οργανωμένη βιομηχανία παραγωγής πολυπολιτισμού. Σημειώναμε μάλιστα πως η FIFA ως μια από τις εμπροσθοφυλακές της αντιρατσιστικής προπαγάνδας, με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής, θα ξεπερνούσε κάθε όριο προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου στα Λευκά Έθνη.
Οι σκοτεινοί αυτοί εγκέφαλοι της παγκόσμιας βιομηχανίας του modern football αποφάσισαν να διοργανώσουν το παγκόσμιο κύπελλο σε μια χωρά εξαθλιωμένη από τη φτώχεια και την ανέχεια, γεμάτη από ασθένειες όπως το aids, εντελώς υπανάπτυκτη σε υποδομές και οργάνωση, με ένα πολιτικό καθεστώς βάρβαρα δικτατορικό εις βάρος των Λευκών κατοίκων, και με εμφύλιες διαμάχες να αποτελούν καθημερινότητα. Γι' αυτούς όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι παιγνίδι ούτε διασκέδαση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά μια επικερδής καπιταλιστική πολυεθνική. Έτσι λοιπόν για να προωθήσουν το προϊόν τους στην υπανάπτυκτη Αφρική, διοργανώνουν εκεί το παγκόσμιο κύπελλο, το οποίο κατά γενική ομολογία είναι μέχρι στιγμής (και θα παραμείνει) το πιο αποτυχημένο της ιστορίας.
Αρκεί και μόνο να αναλογιστούμε πια είναι τα σύμβολα αυτού του mundial και τι αυτά εκφράζουν για τον σύγχρονο πολιτισμό. Σε άλλες διοργανώσεις σύμβολα ήταν οι σπουδαίοι αθλητές οι οποίοι έδιναν χαρά σε εκατομμύρια ανθρώπους, ήταν ομάδες όπως η Αργεντινή, η Δυτική Γερμάνια και η Ουγγαρία οι οποίες με τον παιγνίδι τους έδιναν έναν αγώνα μαζί με τον λαό τους ενάντια στα εθνικά τους προβλήματα. Η Ουγγαρία του Πούσκας ήταν η μάχη ενάντια στο σοβιετικό καθεστώς, η Αργεντινή του Μαραντόνα έδωσε ελπίδα και δύναμη σε έναν φτωχό λαό και το μήνυμα πως ακόμη και ένα παιδί από τις παραγκουπόλεις μπορεί να γίνει πρωταθλητής. Η μεγάλη Δυτική Γερμανία του Γκέντ Μίλλερ και του Μπεκενμπάουερ ήταν το σύμβολο μιας αναγεννημένης μέσα από τα ερείπια του πολέμου χώρας. Βλέπουμε κάτι από αυτά σήμερα; Φυσικά και όχι.
Αντίθετα σύμβολο αυτής της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας είναι ένας φρικτός και αντιαισθητικός ήχος, ο ήχος από τις βουβουζέλες. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν μες από την διοργάνωση οι εγκέφαλοι του πολυπολιτισμού. Ένας ήχος ο οποίος εξαφανίζει τις εθνικές φωνές μέσα στο γήπεδο, ένας ήχος προϊόν μαζικής υπανάπτυκτης κουλτούρας, μια ηχητική απειλή η οποία εξαφανίζει τα συναισθήματα, τις φωνές, την χαρά, την ένταση, το πάθος και την απογοήτευση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, μιας και διαρκώς ακούγονται οι βοβουζέλες και μόνον αυτές. Ο εθνικός ισοπεδωτισμός σε μια σουρεαλιστική έκφραση. Έχουμε αναφέρει πολλές φορές πως την πραγματική εξουσία την έχει εκείνος ο οποίος έχει την δύναμη να ανακαλύπτει λέξεις, και να ορίζει το νόημα τους. Γι' άλλη μια φορά οι «αντιρατσιστές» πέτυχαν τον σκοπό τους καθώς μια νέα έκφραση προστέθηκε στο πολυπολιτισμικό λεξιλόγιο, η βουβουζέλα. Μήπως όμως αυτό είναι και το μέλλον του κόσμου μας; Άραγε αυτό θέλουν να δηλώσουν όλοι αυτοί οι οποίοι κάθε μέρα ρυπαίνουν την ακοή μας με αυτόν τον εφιαλτικό ήχο; Είναι άραγε η βουβουζέλες η προεικόνιση της σύγχρονης Βαβέλ η οποία θα γκρεμίσει τον ανθρώπινο πολιτισμό, και θα τον εκμηδενίσει στις πρωτόγονες απαρχές του;
Ακούγοντας κανείς τον φρικτό τους ήχο και βλέποντας έντρομος εκατομμύρια αφρικανών να έχουν πλημυρίσει την Ευρώπη, δεν μπορεί παρά να κάνει συγκρίσεις των καταστάσεων. Βλέποντας ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες να μην έχουν ούτε έναν γηγενή στην σύνθεση τους, κατανοώντας πως η χαρά της νίκης και του αγώνα μετατράπηκαν σε μια καπιταλιστική αφαίμαξη, και ακούγοντας τις βοβουζέλες, δεν μπορεί παρά να έρθει στο μυαλό ο συνειρμός πως αυτός είναι ο κόσμος του μέλλοντος. Ένας κόσμος ο οποίος δεν θα έχει πια εθνικές πατρίδες αλλά πολυεθνικές χοάνες. Μια κοινωνία η οποία δεν θα χαρακτηρίζεται από τα συναισθήματα των ανθρώπων αλλά από τα κέρδη των καπιταλιστών και κερδοσκόπων.
Ένας κόσμος στον οποίο τα εθνικά χαρακτηριστικά, οι σημαίες, ο πολιτισμός, η γλώσσα, η πίστη, η τέχνη, η παράδοση θα καταπλακωθούν από την μαύρη λαίλαπα του πολυπολιτισμού, ως άλλος ήχος βουβουζέλας. Αυτό είναι άραγε το μέλλον μας; Ή μήπως αυτό θα είναι το τέλος ενός πολιτισμού ο οποίος βυθισμένος στην κραιπάλη της πλαστικής ευδαιμονίας απώλεσε τις δυνάμεις αντίστασης του; Το παγκόσμιο κτήνος φωνάζει πως είναι εδώ. Δείχνει την δύναμη του σε κάθε ευκαιρία τρομοκρατώντας συνείδηση και υποδουλώνοντας την ελεύθερη σκέψη. Ίσως όμως να μην υπολόγισαν πως ένα μόνο «πέταλο φανατικών» αρκεί για να σκεπάσει τον ήχο της βουβουζέλας...

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης