Η εκπαιδευτική πτυχή του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια

Σε προηγούμενο άρθρο υποστήριξα πως από τις διατάξεις του κυβερνητικού νομοσχεδίου για την χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες, πρέπει να καταργηθούν αυτές που αφορούν τη χορήγηση Ελληνικής ιθαγένειας με τη γέννηση (είτε με δήλωση για τη δεύτερη γενιά είτε αυτόματα για την τρίτη) και να θωρακιστεί αυτή που αφορά τη χορήγηση ιθαγένειας με τη φοίτηση στο Ελληνικό σχολείο.

Ωστόσο πρέπει να παρατηρήσουμε πως η σύνδεση της ιθαγένειας με τη φοίτηση στο σχολείο είναι αρκετά πρωτότυπη διεθνώς και ελλοχεύει σημαντικούς κινδύνους.

Πρώτον, δημιουργεί άγχος στα ίδια τα παιδιά, αφού πέραν από τη λογική προσπάθεια να πάνε καλά στο σχολείο που έχουν κοινή με τα ελληνόπουλα, η επιτυχής φοίτηση στο σχολείο συνδέεται και με απονομή σημαντικού προνομίου (της ιθαγένειας).

Δεύτερον, το άγχος αυτό επιτείνεται εξαιτίας του γεγονότος πως πολλά παιδιά μεταναστών έρχονται στο σχολείο είτε με ελλειπή προετοιμασία είτε με ελλειπή γνώση της Ελληνικής γλώσσας, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε και το γεγονός πως μερικά από αυτά (όπως και για όλα τα παιδιά άλλωστε) δεν έχουν τις δυνατότητες να ολοκληρώσουν επιτυχώς τις απαιτούμενες έξι τάξεις.

Τρίτον, το άγχος αυτό δεν δημιουργείται μόνο στα παιδιά όμως αλλά και στους γονείς τους, οι οποίοι θα τα πιέζουν παραπάνω από το κανονικό, τόσο γιατί θα θέλουν να τα κάνουν Έλληνες πολίτες, όσο και γιατί θα θέλουν να χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι τις ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους γονείς ανήλικων ημεδαπών.

Τέταρτον, το πρόβλημα μεταφέρεται και στο εκπαιδευτικό προσωπικό, το οποίο είτε θα κάνει τα "στραβά μάτια" για κάποια τέτοια παιδιά, είτε θα πιέζεται από τους γονείς να το πράξει, και -στην χειρότερη περίπτωση- μπορεί έως και να εκβιαστεί γι' αυτό το σκοπό.

Οι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν ήδη μια δύσκολη αποστολή με τις πολυπολιτισμικές τάξεις που εξάφνης πρέπει να διαχειριστούν χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Τώρα θα έχουν και έναν ακόμα λόγο να ανησυχούν, αφού αν "κόβουν" έναν αλλοδαπό μαθητή, αυτός δεν θα χάνει μόνο τη "χρονιά", αλλά και την ιθαγένεια.

Πρακτικά, γνωρίζουμε την πορεία της ελληνικής εκπαίδευσης τα τελευταία 30 χρόνια: διαρκής υποβάθμιση των στάνταρ έτσι ώστε όλοι να παίρνουν δεκάρια στο δημοτικό, όλοι να παιρνάνε στο Γυμνάσιο και Λύκειο, όλοι να αποφοιτούν, όλοι να μπαίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Αυτό φυσικά δεν έγινε εξαιτίας κάποιας αύξησης της διανοητικής ικανότητας των λιγότερων προικισμένων μαθητών, ούτε χάρη σε κάποια βελτίωση της παιδαγωγικής. Έγινε με υιοθέτηση χαλαρότερων προϋποθέσεων και πρακτικών μεγαλύτερης ελευθεριότητας στην βαθμολόγηση και κρίση των μαθητών.

Ο δημόσιος υπάλληλος εκπαιδευτικός, κατ'εξοχήν (με λαμπρές φυσικά εξαιρέσεις) του "δε βαριέσαι" και του "εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα" δεν έχει καμιά διάθεση να συγκρουστεί. Οι δε πολιτικές ηγεσίες, πάντα στα πλαίσια της διάθεσης ψηφοθηρίας ήταν πάντοτε πρόθυμες να ευχαριστήσουν γονείς και μαθητές.

Συνοψίζοντας:

Η σύνδεση ιθαγένειας με φοίτηση στο σχολείο δημιουργεί άγχος σε γονείς και μαθητές, διλήμματα και προβλήματα σε εκπαιδευτικούς, και οδηγεί -χωρίς αμφιβολία- σε περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας.

Όπως έχω ξαναπεί πιστεύω πως όσοι έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα από νόμιμους μετανάστες και έχουν ολοκληρώσει την 9ετή υποχρεωτική παιδεία πρέπει να έχουν πρόσβαση (μετά την ενηλικίωση) σε μια απλοποιημένη διαδικασία πολιτογράφησης σε σχέση με τους υπόλοιπους που επιθυμούν την πολιτογράφηση.

Ωστόσο, είναι απαραίτητο να θωρακιστεί η παιδεία μας τόσο όσον αφορά τον εθνικό της χαρακτήρα (να κάνει τον μαθητή, Έλληνα ή αλλοδαπό, να αγαπάει την Ελλάδα, τη γλώσσα της, την ιστορία της, και τον πολιτισμό της), αλλά και όσον αφορά τον ποιοτικό της χαρακτήρα (να δίνει γνώσεις και να φτιάχνει σωστές προσωπικότητες και σωστό τρόπο σκέψης).

Το να περιμένουμε πως η απλή σύνδεση παιδείας με ιθαγένεια θα δημιουργήσει Έλληνες είναι μάλλον αφελές.


http://d-politiki.blogspot.com/2010/03/blog-post.html