Ελλάδα και πολυπολιτισμικότητα.

Η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα από τα ιδεολογήματα που η πνευματικώς αποικιοκρατούμενη και πολιτικώς κατεχόμενη  από μία εθνοφοβική-εθνομηδενιστική ελίτ χώρα μας εισήγαγε από την Δύση. Συνεχίζοντας μια – κακή – παράδοση δύο και πλέον αιώνων, ο ειδικός αυτός ανθρωπολογικός τύπος του καθεστωτικού διανοούμενου – πορθμέα, εδώ και μιάμισυ περίπου δεκαετία προπαγανδίζει τον υποτιθέμενο εμπλουτισμό της εγχώριας δημοκρατίας με την πολυπολιτισμικότητα. Ο αντίλογος που έχει αναπτυχθεί τόσο για τις ιδεολογικές προϋποθέσεις όσο και για τις πρακτικές συνέπειες, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον και ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον. Το διακύβευμα στην Ελλάδα δεν είναι μονάχα η συνοχή ή η ακεραιότητα ενός ακόμη έθνους – κράτους αλλά σε έναν βαθμό και το ίδιο το νόημα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του αιώνιου ελληνικού πνεύματος, της καρδιάς της ανθρώπινης κληρονομιάς.

Συγκεκριμένα στο:

• στο πολιτικό επίπεδο αμφισβητείται ο ρόλος του έθνους και του εθνικού κράτους και εμμέσως το εθνοκρατικό διεθνές σύστημα που βασίζεται σ΄ αυτό.
  
• ιδεολογικό επίπεδο, προβάλεται θορυβωδώς η ιδέα της λεγομένης «πολυπολιτισμικότητας». Η τελευταία παρουσιάζεται ως περίπου συνώνυμη του διεθνισμού, του κοσμοπολιτισμού και του οικουμενισμού, παραπέμποντας επιτηδείως και συγχέοντας καταχρηστικά και παραπλανητικά την «πολυπολιτισμικότητα» της παγκοσμιοποίησης με τον καλώς νοούμενο διεθνισμό και οικουμενικό ανθρωπισμό.

Για την  πολυπολιτισμικότητα  θα μπορούσαμε να υπογραμμίσουμε τα εξής:

·         συγκρούεται ιδεολογικά με την έν­νοια του έθνους-κράτους, το όποιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την φιλελεύθερη δημοκρατία και η εφαρμογή πολυπολιτισμικών πολιτι­κών οδηγεί στην αποεθνοποίηση και σποχριστιανοποίηση του κράτους,

·         οδηγεί στην κοινωνική διάσπαση καθώς επιβραβεύει τα αιτήματα των διαφόρων κοινοτήτων για ειδικά δικαιώματα, και

·         πλήτ­τει την κοινωνική συνοχή και επομένως την κοινωνική αλληλεγγύη και την κοινωνική πρόνοια.

Όπως έδειξαν οι μελέτες του καθηγητή Putnam η διαφορετι­κότητα μειώνει το κοινωνικό κεφάλαιο όχι μόνο μεταξύ των εθνοτικών ομάδων αλλά και μεταξύ των μελών της κάθε εθνοτικής ομάδας και προκαλεί ανομία και κοινωνική απομόνωση. Ο Thomay παρατή­ρησε ότι άνθρωποι διαφορετικών φυλών, εθνικοτήτων, γλωσσών ή πολιτισμών δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και αρμονικά εντός των ορίων του ιδίου κράτους αν η μειονότητα υπερβεί ένα συγκεκριμένο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.

Αυτό συμβαίνει λόγω αυτού πού ο καθηγητής Vanhanen απο­καλεί «εθνοτική οικογενειοκρατία», δηλαδή την προτίμηση πού δεί­χνουν τα μέλη μίας εθνοτικής ομάδας προς τα μέλη της ομάδας τους σε σύγκριση με τα μη μέλη. Ή, όπως τονίζει ο καθηγητής Huntington «οι άνθρωποι ταυτίζονται με εκείνους πού τους μοιάζουν περισσότερο και με εκείνους με τους οποίους μοιράζονται μία αναγνωρισμένη κοινή εθνότητα, θρησκεία, παραδόσεις και το μύθο της κοινής κατα­γωγής και της κοινής Ιστορίας».

Όπως έδειξε η μελέτη του καθηγητή Vanhanen (η οποία περιέλαβε 148 χώρες):

1.     εθνοτικές συγκρούσεις έχουν προκύψει σχεδόν σε όλες τις εθνοτικά διαιρεμένες κοινωνίες

2.      ο βαθμός εθνοτικών συγκρούσεων εξαρτάται από τον βαθμό εθνοτικής ανομοιογένειας. Όσο περισσότερο ο πληθυσμός διαιρείται σέ ξεχωριστές έθνοτικές ομάδες, τόσο περισσότερο εκείνες φαίνονται νά οργανώνονται με βάση τις εθνοτικές γραμμές στις συγκρούσεις συμφερόντων και τόσο περισσότερο τείνουν νά καταφεύγουν στην βία στις έθνοτικές συγκρούσεις

3.      η δημοκρατία βοηθά να θεσμοποιηθούν οι έθνοτικές συγκρούσεις αλλά δεν τις αποτρέπει, ενώ και οι οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες είναι εξίσου ευάλωτες στις εθνοτικές συγκρούσεις, όσο και οι φτωχές χώρες

4.      οι ρίζες των εθνοτικών συγκρούσεων βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση και δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να αποφευχθούν, γι' αυτό και

5.     είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν αρμονικές κοινωνικές σχέσεις σε εθνοτικά ομοιογενείς παρά σε εθνοτικά διαιρεμένες κοι­νωνίες.

Από την μελέτη των Δυτικοευρωπαϊκών κρατών που εφάρ­μοσαν τα διάφορα μοντέλα πολυπολιτισμικότητας συμπεραίνουμε ότι:

1.      η ενσωμάτωση των μεταναστών δυσχεραίνεται από την αύ­ξηση του αριθμού τους. Ο αριθμός τους αυξάνεται από την αυξημένη γεννητικότητα, την αυξανόμενη παράνομη μετανάστευση και την αλό­γιστη παροχή άσυλου, τον μικρό αριθμό επαναπροωθήσεων, την οικο­γενειακή επανένωση και την αναζήτηση συζυγών από τις χώρες κατα­γωγής των μεταναστών

2.      η ενσωμάτωση των μεταναστών δυσχεραίνεται και ανάλογα με την πολιτισμική απόσταση που χωρίζει την κάθε μεταναστευτική κοινότητα από τον γηγενή πληθυσμό. Μετανάστες από ευρωπαϊκές χώρες τείνουν να ενσωματώνονται ταχύτερα και πληρέστερα στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες σε σύγκριση με μετανάστες που προέρχονται από χώρες εκτός Ευρώπης. Βεβαίως, και εδώ τα πληθυσμιακά μεγέθη έχουν σημασία γιατί ακόμα και μία μεγάλη εισροή μεταναστών πολιτισμικά συγγενών με τον γηγενή πληθυσμό, ακόμα και αν είναι νόμιμη, θα προκαλέσει δυσανεξία στον γηγενή πληθυσμό (π.χ. ή νόμι­μη αλλά κακοδιαχειρισθεΐσα μετανάστευση από χώρες της Ανατολι­κής Ευρώπης πρός τήν Βρετανία)

3.      Ιδιαιτέρως προβληματική είναι η ενσωμάτωση μουσουλμά­νων μεταναστών καθώς, λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, η θρησκεία εμπλέκεται και ρυθμίζει κάθε πτυχή της ζωής τους. Επιπλέον, οι αξίες τους είναι σε σημαντικό βαθμό μη συμβατές με εκείνες των έκκοσμικευμένων δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτό οδηγεί τις μουσουλμανικές κοινότητες στην αύτο-απομόνωση, στην δημιουργία παράλληλων κοινωνιών καί στήν ανάπτυξη μουσουλμανικών γκέτο στις αστικές περιοχές της Δυτικής Ευρώπης

4.      Σημαντικό κομμάτι της μουσουλμανικής νεολαίας (μετανά­στες δεύτερης και τρίτης γενιάς) ριζοσπαστικοποιεΐται και ακολουθεί τον μαχητικό φονταμενταλισμό στρεφόμενη εναντίον των κοινωνιών στις όποιες γεννήθηκε και μεγάλωσε είτε με την πραγματοποίηση εξε­γέρσεων (π.χ. Γαλλία) είτε με τον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση τρομοκρατικών επιθέσεων (π.χ. Βρετανία)

5.       Όλα τα προαναφερθέντα οδηγούν στην κατάτμηση της κοινωνίας βάσει εθνοτικών και πολιτισμικών διαχωριστικών γραμ­μών, στην διάλυση της κοινωνικής συνοχής, στην δημιουργία αισθη­μάτων ανασφάλειας μεταξύ των γηγενών, καχυποψίας απέναντι στους μουσουλμάνους και γενικότερης δυσανεξίας με τους μετανάστες.

Η καταφανής αποτυχία της ενσωμάτωσης των ολοένα και διογκούμενων μεταναστευτικών πληθυσμών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει οδηγήσει σημαντικά τμήματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς σε μία επαναξιολόγηση των πολιτικών που πρότειναν κατά τα τελευταία τριάντα έτη και σε μία αποκαλυπτική αυτοκριτική για τους ευσεβείς τους πόθους, οι οποίοι τελικώς αποδείχθηκαν αβάσιμοι.

Έναν τέτοιο ειλικρινή απολογισμό κάνει ο διευθυντής του προσκείμενου στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) Ιδρύματος Friedrich Ebert στο Λονδίνο Ernst Hillebrand ο οποίος και εντοπίζει τα εξής λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στα θέματα μετανάστευσης και ενσωμάτωσης:

• επέδειξε αφέλεια ως προς την φύση της διαδικασίας ενσωμάτωσης, υποεκτιμώντας την εσωτερική δυναμική των μεταναστευτικών κοινοτήτων οι οποίες αναπαρήγαγαν την κουλτούρα τους. Το πρόβλημα αυτό επιτάθηκε από την προώθηση της στρατηγικής της πολιτισμικής απομόνωσης υπό το όνομα της πολυπολιτισμικότητας. Όπως τονίζει ο Hillebrand «η ίδια η ουσία της πολυπολιτισμικότητας ως ιδεολογίας που βασίζεται στην επιβεβαίωση των διαφορών, αντί για την ενσωμάτωση στην κοινωνία δεν αμφισβητήθηκε για πολύ καιρό από την Ευρωπαϊκή Αριστερά».
  
• επέδειξε αλαζονεία προς τις εμπειρίες χωρών ιστορικής μετανάστευσης όπως οι ΗΠΑ και η Αργεντινή.
  
• έκλεισε τα μάτια μπροστά στις πολιτισμικές διαφορές και έτσι υποεκτίμησε την περιπλοκότητα των ανθρώπων που είχαν κοινωνικοποιηθεί σε πολύ διαφορετικές κουλτούρες και συστήματα αξιών, αλλά έπρεπε να ζήσουν μαζί.
  
• επέδειξε νωχέλεια ως προς την ανάλυση των συνεπειών των διαδικασιών και των εξελίξεων στην οικονομική σφαίρα, δημιουργώντας ένα τεράστιο σημερινό πρόβλημα ανεργίας στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη.
  
• υποεκτίμησε σημαντικά την έκταση στην οποία οι ιδεολογικές, πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές που συνέβαιναν στις περιοχές από τις οποίες προέρχονται οι μετανάστες, θα διαχέονταν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και θα επηρέαζαν τις σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων (όπως ο Ισλαμικός φανατισμός).
  
• άργησε να αντιληφθεί τις συνέπειες που θα είχε η τεχνολογική εξέλιξη (π.χ. φθηνά αεροπορικά ταξίδια, δορυφορική τηλεόραση, Διαδίκτυο) στην επιτυχία ή όχι της ενσωμάτωσης των μεταναστών.
  
• επηρεασμένη από την πολιτική ορθότητα επέδειξε συγκαταβατικότητα προς τους γηγενείς ψηφοφόρους, χαρακτηρίζοντας τα παράπονά τους για τις αρνητικές συνέπειες της μετανάστευσης ως «ρατσισμό».
  
• επέδειξε δειλία στην υπεράσπιση των προοδευτικών αξιών.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η πολυπολιτισμικότητα συγκρούεται με την ουσία της δημοκρατίας καθώς η τελευταία, ως πολιτικό σύστημα, πρέπει να στηρίζεται σε μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και στην αίσθηση αυτών περί ενός κοινού οράματος και κοινών ηθικών υποχρεώσεων. Και αυτά κείνται πολύ παραπάνω από την απλή διακήρυξη πίστης στην δημοκρατία, στο Σύνταγμα και στους νόμους την οποία επιβάλλει ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του «δικαίου του εδάφους». Όταν η πολυπολιτισμική κοινωνία περιλαμβάνει τόσο διαφορετικές πολιτισμικά ομάδες ώστε να μην υπάρχει κοινό όραμα, κοινές αξίες και κοινές ηθικές υποχρεώσεις, τότε η κοινωνική αλληλεγγύη καταρρέει και επικρατούν φυγόκεντρες δυνάμεις.

Για αυτό και οι λεκτικές επιθέσεις (ένα κράμα ιδεολογικής εμμονής και φτηνής προπαγάνδας) των οπαδών αυτής της ιδεολογίας  όπου λοιδορούν και εξυβρίζουν  Έλληνες πολίτες (85% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) όταν ζητούν δημοψήφισμα ή προϋποθέσεις πολιτογράφησης και μεταναστευτική πολιτική σύμφωνα με τα πρότυπα άλλων χωρών.

Βιβλιογραφία:

1-Γιάννη Κολοβός,  «το τέλος μιας ουτοπίας»

2-Γιάννη Κολοβός, «Μετανάστευση και Πολυπολιτισμικότητα: τα λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς»

3- Π. Νέαρχος, «το μεταναστευτικό  φαινόμενο στη χώρα μας: προοπτικές και προτεινόμενες πολιτικές»

4- Κώστας Καραϊσκος, Εισήγηση στο Συνέδριο «Διάλογος Πολιτισμών», Πανεπιστήμιο ΜΑUΡ, Κίεβο 28-5-2004

http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2010/01/blog-post_22.html